Boeken, incl. beschrijving

De hoofdpersoon is Wanda Wiericke, dochter van Emma, die zangeres is, en Egbert met een wat stoffiger beroep. Wanda blijkt al jong een heel begaafd pianist en ze krijgt voor de Tweede Wereldoorlog les van Max de Leon. Max wordt weggevoerd en komt niet meer terug. Wanda maakt haar gymnasium niet af maar gaat conservatorium doen en wordt een wereldberoemde pianiste en dat blijft ze reumatoïde artritis krijgt. Ze gaat wonen in een dorpje in de Pyreneeën. Daar krijgt ze een vleugel geleverd, maar die raakt ze alsmaar niet aan.

Wanda groeit op in een bedrukkend gezin. Ze krijg een broertje, Frank, die Down syndroom heeft. Hij kan niet naar een inrichting omdat de nazi's hem dan zullen vermoorden. Ze mogen zelfs niet met Frankie naar buiten. Het hele huis stinkt naar vieze luiers. Pas na de oorlog kan Frank naar een tehuis.

Bouw (van Boudewijn) Kraggenburg is arts bij het tehuis waar Frank terechtkomt. Als Wanda op bezoek komt bij Frank, wil ze ook de arts spreken. Bouw en Wanda krijgen een relatie. Ze trouwen zelfs. Bouw wil graag een gezin en hij is tegen Wanda's vertrek naar Amerika, waar ze zal spelen. Als Wanda een miskraam krijgt blijkt dat ze de tournee nooit heeft afgezegd. Ze gaat op tournee en dat is ook het einde van de relatie. Bouw krijgt een gezin met een andere vrouw en gaat werken bij de Inspectie van de tehuizen, zoals dat van Frank. 

Hij schrijft wel lekker, Rob van Essen. Het boek speelt zich af in de toekomst die ongeveer nu moet zijn of rond 2040. Heel veel dingen die hij beschrijft herken ik. Dat is het mooie aan dit boek voor mij. Zelfs dat de AH waar de hoofdpersoon komt, aan de Rijnlaan ligt. Mijn AH is daar ook maar dan in een andere stad. In de toekomst is daar waarschijnlijk geen band met beurtbalkjes meer bij de kassa, zoals in dit boek. Dat vind ik dan ook niet passen in de tijd van dit boek. Met het verrichten van de daad in en met een auto schiet de schrijver te ver door.

Dit boek lag in Perugia op ons vakantieadres. Lekker lezen bij het zwembad. Gewoon zo’n spionageboek of thriller. 

Weer een verhaal als in een ijldroom. Signe wacht op haar man Asle, die niet terugkomt van een tocht op het fjord in zijn kleine boot. Het is zelfs al langer geleden, al zolang dat buurkinderen gevraagd hebben of ze de boot van Asle mogen verbranden en dat ook gedaan hebben. Maar ook bij de voorouders van Asle komen (bijna-)verdrinkingen voor, zoals van de zoon van betovergrootmoeder Ales. En die verhalen van generaties terug en het actuele verhaal van Asle spelen door elkaar als in een nachtmerrie.

Voorlopig even het laatste boek van Fosse dat ik lees. De voortdurende stroom van woorden en gedachten en herhalingen moet je eigenlijk lezen in een bepaald ritme, zoals wanneer je poëzie leest. Dit boek is 200 pagina's groot en dan is het een hele toer om het ritme vol te houden. Ik vergelijk het met de bergwandelaars in Noorwegen. De Noren hippen van steen naar steen in een vast ritme en zijn daardoor drie keer eerder boven dan ik.

Jon Fosse won in 2023 de Nobelprijs voor zijn werk. Dat was reden om in de bieb eens een paar boeken van hem te lenen. Dit mooie boekje stond in de kast. Voor een andere titel, Slapeloos, ben ik nummer 7 in in de wachtrij omdat ze er maar één van in de regio hebben. Zoeken op de Bibliotheek online levert geen enkel werk van zijn hand op. Nou ja, zeg, de Nobelprijswinnaar!

Als Jon Fosse niet de Nobelprijs had gewonnen, in 2023, had ik waarschijnlijk nooit een boek van hem gelezen. Dan had ik wel iets gemist, voor zover je iets kunt missen waarvan je het bestaan niet kent. Net als in Een schitterend wit, gaat dit boek over een wereld tussen leven en dood. En ook in dit boek praat de hoofdpersoon vaak tegen zichzelf met een echo, ongeveer als: "Ik kan vandaag wel eens gaan vissen. Ja, dat kon ik weleens doen".

Een klein boekje van ca. 80 pagina's, in 2007 verschenen als Andvake, in 2010 vertaald door Marianne Molenaar. Ook in dit boekje weer de dialoog die telkens herhaald wordt. Dan krijg je zinnen als: je kunt hier niet blijven in de herfst met die regen, en dan de echo: nee, met die regen kun je niet blijven in de herfst, met die kou. Je moet er bij het lezen wel tegen kunnen, maar ik bedenk dan dat ik getuige ben van een toneelstuk. De spelers zijn tamelijk eenvoudige types en de dialogen zijn een tikkeltje arm. Bij Fosse gaat het wat mij betreft over de lyrische taal.