Er zijn vast ergere dingen in het leven dan de zoon te zijn van Prins Bernhard. Oscar van den Boogaard is er kennelijk de buitenechtelijke zoon van. Hij heeft een sul van een stiefvader gehad en van zijn echte vader kreeg hij niet veel meer dan af en toe een enveloppe met geld. In dit boek rekent Van den Boogaard definitief af met deze tragedie. Daar kunnen we blij mee zijn. Dan kan hij eindelijk eens een mooi boek gaan schrijven, want schrijven kan hij zeker.

Ik heb het ingedeeld bij de fictie.

Dit boekje, gedrukt in 1961, uitgegeven als pocketsalamander, kostte ooit f 1,75. Het is in mijn geboortejaar in Utrecht geschreven. Het stond al meer dan 40 jaar in mijn kast. Toch was ik er nooit aan begonnen het te lezen. Ik dacht bij Ina Boudier-Bakker aan saaie boeken. We kenden haar naam wel van het vak Nederlands op de middelbare school en verlicht door de Sol Iustitiae kende ik de Ina Boudier-Bakkerlaan, van de studentenflats. 

In deze roman wordt Enschede, woonplaats van Brakman tot 1985, niet genoemd, maar het moet wel de stad zijn waar het verhaal speelt. Ik zou niet weten waar het café is waar Jan Oud, de hoofdpersoon, naartoe gaat in het begin van het verhaal. Er is wel sprake van een Boulevard. Oud zit na te denken over een zeshoekige constructie boven een beeld in de Passage.

Bij het lezen van deze geweldige roman moest ik meteen denken aan A Prayer for Owen Meany. Ook in dit boek zit een persoon die tevoren weet wat er gaat komen. Ook in deze roman is de ontknoping lekker bewaard tot het einde. Het is een mooi geschreven boek, mooi Nederlands, levensechte personages en een goed verhaal met een goede achtergrond. Dit boek moet iedereen gaan lezen. Het had ook wel de Libris Literatuurprijs 2024 kunnen winnen.