Ik houd van lezen, maar de liefde van Irene Vallejo voor het boek is moeilijk te overtreffen. Dit is een van de mooiste boeken die ik heb. Alleen al het harde kaft met goudopdruk. Daarom alleen al wil ik dit boek in mijn boekenkast hebben. En je móet het lezen. Het gaat over de geschiedenis van het boek, het schrift, het alfabet, de bibliotheken en over papyrus, perkament en papier. De schrijfster begint bij Alexander de Grote en de bibliotheek van Alexandrië en ze gaat natuurlijk terug naar Homerus en Athene. Ze vertelt hoe er vroeger boeken werden gekopieerd, hoe rollen gevaar liepen om te verdwijnen door motten en door oorlogen. In het tweede deel gaat ze naar de Romeinen, die veel van de Grieken adopteerden en na verloop van tijd bibliotheken bouwden met twee vleugels: een voor boeken in het latijn en een voor boeken in het Grieks. Ze beschrijft hoe men zich liet voorlezen door slaven. Als je toch zelf las, las je hardop. En zo zit het boek vol leuke weetjes.

Vallejo legt op veel plaatsen links naar de recente geschiedenis, bijvoorbeeld als ze het heeft over boekverbrandingen en censuur en over het kuisen van boeken, wat je nu heel veel ziet in de VS. Gelukkig hebben heel veel boeken die verminkingen overleefd. De betekenis van het geschreven woord is immens. Het is niet alleen onze geschiedenis, onze wereld is erop gebaseerd. Vallejo heeft er met heel veel liefde een prachtig boek over geschreven.

In 2019 in het Spaans uitgekomen onder de titel El infinito en un junco.