De hoofdpersoon is Wanda Wiericke, dochter van Emma, die zangeres is, en Egbert met een wat stoffiger beroep. Wanda blijkt al jong een heel begaafd pianist en ze krijgt voor de Tweede Wereldoorlog les van Max de Leon. Max wordt weggevoerd en komt niet meer terug. Wanda maakt haar gymnasium niet af maar gaat conservatorium doen en wordt een wereldberoemde pianiste en dat blijft ze reumatoïde artritis krijgt. Ze gaat wonen in een dorpje in de Pyreneeën. Daar krijgt ze een vleugel geleverd, maar die raakt ze alsmaar niet aan.

Wanda groeit op in een bedrukkend gezin. Ze krijg een broertje, Frank, die Down syndroom heeft. Hij kan niet naar een inrichting omdat de nazi's hem dan zullen vermoorden. Ze mogen zelfs niet met Frankie naar buiten. Het hele huis stinkt naar vieze luiers. Pas na de oorlog kan Frank naar een tehuis.

Moeder Emma, de zangeres heeft haar carrière opgegeven. Vader Egbert is nogal formeel. Wanda zou eigenlijk haar gymnasium moeten afmaken, maar dat doet ze niet. Voor Wanda is er alleen maar de muziek: iets wat haar moeder moest opgeven en waarvoor haar vader niet veel waardering heeft. Het conservatorium is ook een ontsnapping uit dit milieu. Vader Egbert sterft tamelijk jong en moeder krijgt een relatie met de aardige bariton Guido.

Je kunt je voorstellen dat Wanda wat belangrijke sociale vaardigheden mist, doordat ze in dit gezin opgroeit.

Bouw (van Boudewijn) Kraggenburg is arts bij het tehuis waar Frank terechtkomt. Als Wanda op bezoek komt bij Frank, wil ze ook de arts spreken. Bouw en Wanda krijgen een relatie. Ze trouwen zelfs. Bouw wil graag een gezin en hij is tegen Wanda's vertrek naar Amerika, waar ze zal spelen. Als Wanda een miskraam krijgt blijkt dat ze de tournee nooit heeft afgezegd. Ze gaat op tournee en dat is ook het einde van de relatie. Bouw krijgt een gezin met een andere vrouw en gaat werken bij de Inspectie van de tehuizen, zoals dat van Frank. 

Bouw leest in een recensie dat Wanda in de Pyreneeën woont. Omdat hij toch naar een congres moet daar in de buurt, besluit hij haar op te zoeken. Eenmaal in de Pyreneeën aangekomen, twijfelt hij lang of hij Wanda echt wil ontmoeten. Uiteindelijk gaat hij naar haar huis. Op het kerkhof naast Wanda's huis hoort hij, zittend op een graf, pianomuziek: Wanda heeft het spelen lang uitgesteld, maar net nu is ze begonnen te spelen.

Wat het geheim is, komt natuurlijk pas in de laatste pagina's naar voren, ook al kun je het al die tijd al vermoeden. Moeder Emma heeft een acute leverinsuffiëntie en raakt in een delier. Daarin vertelt ze Wanda het geheim.

In het begin vond ik het een lastig boek omdat de tekst hier en daar wat gekunsteld is en daarover kan ik dan weleens struikelen. Het verhaal zelf is mooi geschreven door de vele sprongen in de tijd. Ook de ontwikkeling van de personages vind ik mooi. Wanda kan haar emoties helemaal uiten in muziek, maar daarbuiten mist ze iets. Uiteindelijk traint ze zich ook op dat vlak. Dat maakt het verhaal heel boeiend. Staat er nog meer van Enquist in de kast? Ik ga kijken.