Drie zeelieden uit Afghanistan zijn op zoek naar een zekere Maria. Ze hebben een adres, maar dat klopt niet. Ze worden op weg geholpen door Laarmans, de ik-persoon. Bij het lezen van zo'n oud verhaal valt op hoe men vroeger sprak over niet-blanke mensen. Zo zegt de winkeljuffrouw in het begin: "Kijk, drie rijstkakkers". In het geval van Laarmans valt het allemaal wel mee, want hij is degenen die de mannen gaat helpen en begripvol omgaat met de islam van de mannen. Toch zegt hij hier en daar ook "zwartje", als hij een van de mannen bedoelt. Tegenwoordig vinden we zulke woorden heel vreemd.

Ik vind elk verhaal van Willem Elsschot leuk om te lezen. Hij schrijft heel vlot en origineel.