Een scenario voor een fijngevoelfilm hoef je bij Hermans niet te zoeken en toch is dit ook weer een heerlijk boekje omdat het zo heerlijk eindigt. Filip’s sonatine zou je tegenwoordig schrijven als Filips sonatine, maar misschien denk je dan te snel aan scheerapparaten en slaapapnoetoestellen. 

Gerrit Hondijk begeleidt een zangeres totdat het met de vingers niet meer lukt om te spelen. Zangeres heeft zoontje Filip. De vader is een violist. Van armoe trekt de zangeres toch maar in bij de violist waarmee ze dan ook haar talent vergooit. Zoon Filip bleek al heel jong begaafd op de piano en hij schreef zowaar een sonatine. Maar ja, ook de Filip eindigt als autoverkoper in Detroit. Gerrit Hondijk is helemaal gek op dit kind en diens talent. Hij is een rechtschapen mens. Hij wil geen kwaad spreken van anderen. Hij geniet heel erg van het talent van een ander en vooral van 'zijn' Filip. Maar goed, het loopt allemaal anders, natuurlijk.