Prachtig, die dichten van Hanny MIchaelis. Haar gedichten zijn niet met opzet heel ingewikkeld gemaakt. Ik vind de keuze die J.J. Voskuil heeft gemaakt heel goed. Hij heeft een heleboel gedichten in zijn boekje opgenomen die ik ook meteen zou kiezen. Het is bij Michaelis niet altijd zo vrolijk. Het gaat vaak over verdriet en gemis en afscheid nemen of leven zonder de ander. Er wordt vaak genoemd dat zij geleden heeft over de moord op haar ouders door de nazi's. Dat kan ook niet anders. Hoe zou haar leven en haar poëzie zijn geweest zonder deze misdaden? Het gedicht UITTOCHT dat hieronder staat, noem ik even. Haar ouders hebben een geloof met vertrouwen maar ze komen zo bedrogen uit. Een bitter lot dat Michaelis prachtig beschrijft.

                                          Voor vader en moeder

Zij worden opgejaagd en voortgedreven
tussen het avond- en het morgenrood 
Langs alle wegen zoeken zij het leven — 
aan alle wegen staat de dood 

Verblind door sneeuw, doordrenkt van regen, 
verkleumd van koude en door zon verbrand, 
gaan zij een onbekende toekomst tegen — 
wenkt hen niet ergens het beloofde land? 

Wanhoop en angst verwringen hun gezicht, 
maar het ontspant als zich hun handen vouwen 
en in een roerend kinderlijk vertrouwen 
hun blik zich smekend naar het Oosten richt. 

De waanzin flikkert in hun ogen 
als weerlicht door de najaarsnacht — 
maar nog houdt in hun hart geloof de wacht, 
nog weeft de hoop zijn ijle regenbogen. 

Want voor hun ogen drijft een nevelwolk, 
een stem klinkt donker in hun oren: 
Vreest niet: nog zijt gij niet verloren! 
Vreest niet — gij zijt het uitverkoren volk ... 

Maar aan het einde van de verre reis 
verdwijnt de nevel en verstomt de stem. 
Helaas — God gaf hun hel voor paradijs: 
zij kregen Polen voor Jeruzalem.

8 februari 1943

Over dit thema heeft ze meer heel mooie en treffende gedichten gemaakt. Daarnaast maakte ze enkele iets luchtigere gedichten en soms loopt het met de liefde zelfs goed af:

Briljant filosoferend 
over het leven liet ik 
de aardappels verbranden 
Een onmiskenbaar bewijs 
van emancipatie.

Toen je mij met lichte 
vingertoppen behoedzaam 
en toegewijd als braille las, 
legden leeuwen en tijgers 
hun kop op de poten 
en sliepen in, slangen rolden 
zich op en zelfs de schorpioen 
trok zich terug. Verlost haalde ik adem, ik voelde 
je hart tegen het mijne kloppen 
en in mijn binnenste werd het stil 
als in de lege kerk vlak voor 
het ogenblik waarop het orgel 
zijn triomfantelijke stem verheft.

Ik heb het boek gekocht, want ik wil er zeker af en toe even in lezen.