Ik las ergens: niemand leest nog gedichten van Hanny Michaelis. Daarom leende ik dit boekje van de bieb. Het was niet te leen want het stond niet geregistreerd. Neem maar mee, zei de bibliothecaresse.

J.J. Voskuil maakte een bundel van zijn favorieten van de schrijfster. Hij schrijft dat de gedichten van Michaelis een karige, heldere, directe woordkeus hebben. Ze laten zich lezen als proza. Vind ik ook. Een beetje somber ook, vind ik. Het gaat vaak over dood, verlies en afscheid. Maakt niet uit. Ze zijn allemaal de moeite waard om te lezen, in je hoofd te beluisteren.