Het eerste boek dat ik van Pieter Waterdrinker las en in het begin moest ik even de gang krijgen omdat hij wat gekunsteld begon. Maar hij vertelt uiteindelijk vlot een verhaal dat vast nooit zal gebeuren maar voor een deel vast wel is gebeurd. De hoofdpersoon mag tijdens de covid-pandemie in een appartement logeren waar normaal gesproken alleen de groten der aarde mogen verblijven.

Dit verhaal speelt zich af in een dorp dat overal op het platteland zou kunnen liggen. Maar deze keer is het een dorp in Twente en da's mooi. Een heerlijke roman en inderdaad, zoals de kritieken schrijven, geschreven met mededogen voor de hoofdpersonen in een prachtige stijl. Tommy Wieringa is één van mijn favorieten. Wat een taal!

De kruidenierszaak in deze roman stond in Geesteren en zou in 2022 afgebroken worden.

Twee verhalen die bij elkaar komen: een groep vluchtelingen onderweg door de steppe en Pontus Beg, commissaris van politie, die met zijn eigen ontdekking bezig is. De originele taal van Wieringa. Ja, weer een heel mooie roman.

Marokkaanse vrouwen die een Marokkaan het land uit smokkelen. Marokkaanse Nederlanders die hier niet passen en die daar ook niet passen. Vrouwen die niet meer de regels van hun ouders volgen. En die beleven iets dat zomaar gebeurd kan zijn. 120 kleine pagina's. In één avond uitgelezen.

Over gedichten moet je niet te veel schrijven. Lekker lezen en naar luisteren in je hoofd. Vaak staan er vondsten in, zoals de eerste regel in Menno Wigmans Spleen, die ik las in oktober:

Oktober is het Irkoetsk van het jaar.

Hij schreef ook voor overledenen zonder naam en zonder bekende nabestaanden. Mooi.