Vorige maand was Bibi Dumon Tak te gast in Zomergasten van de VPRO. Zij gaf een tip voor dit boek, o.a. omdat het gaat over de afkeer van de jacht. Een prima tip, want ik heb echt genoten van dit boek. Een weerspannige ouder vrouw is de hoofdpersoon. Ze woont in een Pools bergdorpje bij de grens met Tsjechië., dat in de winter praktisch verlaten is. Zij is fel tegen de jacht. Haar honden zijn omgebracht door jagers. Daar is zij van overtuigd. Er gaan wat prominenten dood. Daar verklap ik niks mee want het boek begint met de eerste overledene.

Dit boek werd uitgebracht in 1886, in het Russisch natuurlijk. Ik las de nieuwe vertaling door Arthur Langeveld uit 2007. Het leven van de jurist Ilja Iljitsj, een opeenvolging van promoties, maar nooit is het genoeg voor zijn gezin en zijn vrouw en zijn huwelijk. Een leven dat uiteindelijk niet was wat het had moeten zijn en dat realiseert Ivan Iljitsj zich op zijn sterfbed. Het is niet meer te herstellen.

Het verlangen van gewone mensen naar oorlog voor de Eerste Wereldoorlog kan worden verklaard door een combinatie van sociale, culturele, en psychologische factoren:

Een prachtige bundel gedichten die allemaal iets hebben met de dood en het vergaan. Bij het lezen van Nachttrein moest ik denken aan het tegengestelde gedicht Achterlangs van Willem Wilmink, zeker één van mijn favoriete gedichten. In Achterlangs merk je dingen op en ontmoet je mensen. In Nachttrein zie je bijna geen steek behalve iemand achter een raam die jou niet eens ziet.

In de Volkskrant las ik een paar weken geleden dat Willem van Toorn was overleden. Een In Memoriam. Ik had nog nooit van de schrijver gehoord en nu was hij er niet meer. Nou moe. In de bieb stond van zijn proza alleen Morgenrood en dat is ook meteen een mooie roman.

Niet het eerste boek dat ik van haar heb gelezen. Dat was Koudvuur. En dit VALLEN is als VLIEGEN ligt ertegenaan. Dit boek gaat over seksueel misbruik door de (stief-)vader, vanuit het perspectief van het misbruikte kind. Uphoff kan het gezinsleven van verschillende kanten beschrijven, ook de vader die de ene keer de god is en de andere keer de Minotaurus. Het is natuurlijk autobiografisch en dat is iets wat ik continu besefte bij het lezen. Een zieke situatie, maar als je dit kunt schrijven en op deze manier is dat op zich weer prachtig.

Ik houd van lezen, maar de liefde van Irene Vallejo voor het boek is moeilijk te overtreffen. Dit is een van de mooiste boeken die ik heb. Alleen al het harde kaft met goudopdruk. Daarom alleen al wil ik dit boek in mijn boekenkast hebben. En je móet het lezen. Het gaat over de geschiedenis van het boek, het schrift, het alfabet, de bibliotheken en over papyrus, perkament en papier. De schrijfster begint bij Alexander de Grote en de bibliotheek van Alexandrië en ze gaat natuurlijk terug naar Homerus en Athene.

Laat de plant het werk doen, is de ondertitel van dit boek. Dat wil niet zeggen dat je nergens de regie moet nemen, maar dat je ook iets aan de plantenwereld zelf mag overlaten en dat je keuze van planten daarin een rol speelt. Veel handige tips en lekker veel ironische opmerkingen die Romke van der Kaa ook altijd in zijn columns stopt.