Dit boek is van een Oostenrijkse, Laura Freudenthaler, in 2019 uitgebracht in het Duits en in 2020 in de Nederlandse vertaling. De oorspronkelijke titel is Geistegeschichte. 

Als je er een film van zou maken, zou er telkens een spookfiguur in beeld te zien zijn van 'het meisje', de jonge vrouw met wie echtgenoot Thomas een relatie heeft in de verbeelding van Anne, de hoofdfiguur van de roman. Anne is een Franse pianiste die met Thomas samenwoont in Wenen. Ze leven alleen volkomen langs elkaar heen. Als pianiste en pianodocent neemt Anne een sabbatical. Een groot deel van die tijd brengt ze door met zwerven door de stad en met bezoek aan koffiehuizen. Ze neemt steeds meer afstand van het pianospelen. Haar handen willen niet meer, maar dat heeft ook te maken met haar gemoedstoestand.

Het boek is zo geschreven dat haar dromen en gedachten zonder duidelijke overgangen door de realiteit geweven zijn. Dat maakt dit boek ook zo bijzonder, vind ik. De hoofdstukken zijn alle heel kort en dat helpt zeker bij het houden van het overzicht. Prachtig boek, bijzonder boek, lekker om te lezen.