Ales en Asle en Signe
Weer een verhaal als in een ijldroom. Signe wacht op haar man Asle, die niet terugkomt van een tocht op het fjord in zijn kleine boot. Het is zelfs al langer geleden, al zolang dat buurkinderen gevraagd hebben of ze de boot van Asle mogen verbranden en dat ook gedaan hebben. Maar ook bij de voorouders van Asle komen (bijna-)verdrinkingen voor, zoals van de zoon van betovergrootmoeder Ales. En die verhalen van generaties terug en het actuele verhaal van Asle spelen door elkaar als in een nachtmerrie. Zelfs ziet Asle het vuur van de verbranding van zijn boot, hoewel die pas plaatsvindt na zijn verdwijning met die boot.
Fosse heeft een ritme in zijn teksten en herhalingen. Daardoor wordt zijn proza bijna poëzie. Ik houd ervan, maar ik kan me voorstellen dat anderen zich eraan gaan ergeren of de draad kwijt raken en dan afhaken. Het is een kort boekje, dus toch maar eens proberen.
Blijkbaar is het verhaal uit 2004 pas in 2025 in het Nederlands uitgebracht.